Procesje i pielgrzymki ku czci Najświętszej Marji Panny

 

              Między różnymi rodzajami nabożeństw, które Kościół św. ustanowił, by w sercach wiernych obudzić gorącą miłość ku Bogu i Matce Najśw., zajmują wybitne miejsce procesje i pielgrzymki.

Procesją nazywamy pochód wspólny ludu wiernego z kapłanem na czele. Odbywają się te uroczyste pochody albo wewnątrz świątyni lub też zewnątrz koło kościoła, po tak zwanym cmentarzu, niekiedy zaś po drogach publicznych, rynkach miast i miasteczek, albo wreszcie do kościołów, kaplic i krzyżów przydrożnych.

Na czele procesji widnieje Krzyż Chrystusowy, godło zbawienia, który nam przypomina, że Chrystus Pan powinien być przewodnikiem naszym w pielgrzymce doczesnej.

Wśród procesji powiewają chorągwie i sztandary, jako znamiona zwycięstwa Chrystusowego nad piekłem i szatanem. Obrazy i feretrony wskazują nam wzory Świętych Pańskich do naśladowania podczas pielgrzymki doczesnej.

Cudowny medalik a o. Maksymilian Kolbe OFMConv

 

Ojciec Pio o tańcu ...

 

          Umberto Antonelli di Marcianise między 1954 a 1955 rokiem przybył do San Giovanni Rotondo, by się wyspowiadać. Gdy zakończył wyznanie grzechów, Ojciec zapytał go: Czy czegoś nie wyznałeś? On odpowiedział, że nie. Ojciec powtórzył pytanie, o on znów powiedział „nie”. Zapytał więc po raz trzeci: Czy czegoś nie wyznałeś? Znów usłyszał zaprzeczenie. Penitent opowiada: „Ojciec Pio krzyknął wówczas: Precz, precz, bo jeszcze nie żałujesz swoich grzechów! Skamieniałem z powodu wstydu, jaki odczuwałem wobec zgromadzonych ludzi. Próbowałem coś powiedzieć, lecz on przerwał mi:

Ucisz się gaduło, mówiłeś już wystarczająco: teraz ja chcę mówić. To prawda czy nie, że chodzisz na sale balowe? Na moją potwierdzającą odpowiedź powiedział: NIE WIESZ, ŻE TANIEC JEST ZAPROSZENIEM DO GRZECHU? Zdziwiony nie wiedziałem, co powiedzieć: w portfelu miałem legitymację członka towarzystwa tanecznego, o której zapomniałem. Obiecałem poprawę i po tym wszystkim dał mi rozgrzeszenie” (…). 

o. Maksymilian Maria Kolbe: Kto modli się...

 

O. Maksymilian Maria Kolbe OFMConv: Modlitwy, modlitwy i jeszcze raz modlitwy!

 

26. maja Dzień Matki - Matko Boska i nasza Matko, módl się za nami!

 

 

MATKA BOŻA KOCHAJĄCĄ MATKĄ KOŚCIOŁA l WSZYSTKICH LUDZI

Bóg zapragnął, aby wierzący nazywali Matkę Jego Syna, Jezusa Chrystusa, także swoją Matką.

1. Dlaczego Maryję nazywamy także naszą Matką i Matką Kościoła? J 19,25-27

Maryja jest Matką Jezusa Chrystusa i tych wszystkich, w których On mieszka przez łaskę. Św. Paweł przypomina nam o Jego obecności w nas słowami: „Czyż nie wiecie o samych sobie, że Jezus Chrystus jest w was?" (2 Kor 13,5). Kościół jest Mistycznym Ciałem Chrystusa, dlatego Maryja, będąc Matką Głowy tego Ciała, Jezusa, jest równocześnie Matką wszystkich stanowiących to Ciało, czyli - Matką Kościoła. Maryja należy do Kościoła, podobnie jaka każda matka należy do swojej wspólnoty rodzinnej.

25 MAJA 1887 ROKU URODZIŁ SIĘ OJCIEC PIO Z PIETRELCINY

          Urodził się 25 maja 1887 w Pietrelcinie, wiosce położonej kilka kilometrów od Benevento w Kampanii. Jego ojciec, Grazio Forgione, znany powszechnie jako „Razio” lub „Wuj Razio”, dzierżawił kawałek ziemi i z tego utrzymywał rodzinę.

Matka, Giuseppa De Nunzio była kobietą bardzo pobożną. Ojciec Pio został ochrzczony w kościele Matki Boskiej Anielskiej, położonym w górnej części Pietrelciny, zwanej „Zamkiem”.

Na chrzcie otrzymał imię Franciszek. Był piątym z ośmiorga dzieci, biorąc pod uwagę także dwoje zmarłych w wieku niemowlęcym i jedno poronienie. Od wczesnych lat pomagał rodzinie w ciężkiej pracy na roli, a przede wszystkim przy wypasie owiec. Kiedy poczuł powołanie do życia zakonnego we wspólnocie ojców kapucynów, jego ojciec z radością podjął się pokrycia kosztów studiów i wyemigrował w tym celu do Ameryki.

Po ukończeniu piętnastu lat, Franciszek został przyjęty do nowicjatu w Morcone, gdzie 22 stycznia 1903 r. przywdział habit świętego Franciszka, przyjmując imię brat Pio. Słabe zdrowie zmuszało go jednak do przeplatania życia zakonnego okresami rekonwalescencji, spędzanymi w rodzinnej wiosce. Uważano go powszechnie za gruźlika do tego stopnia, iż obawiano się, że nie dotrwa do kapłaństwa, a jeśli nawet, to nie będzie w stanie żyć w surowej regule św. Franciszka. Silną wolą Ojciec Pio przezwyciężył jednak wszystkie trudności i 10 sierpnia 1910 r. otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze w Benevento.

24 maja - Najświętsza Maryja Panna Wspomożycielka Wiernych

             Nabożeństwo do Matki Bożej Wspomożycielki sięga początków chrześcijaństwa. Gdy tylko zaczął rozwijać się wśród wiernych kult Matki Zbawiciela, równocześnie ufność w Jej przemożną przyczynę u Syna nakazywała uciekać się do Niej we wszystkich potrzebach. Tytuł Wspomożycielki Wiernych zawiera w sobie wszystkie wezwania, w których Kościół wyrażał Najświętszej Maryi Pannie potrzeby i troski swoich dzieci.

Pierwszym, który w historii Kościoła użył słowa "Wspomożycielka", jest św. Efrem, diakon i największy poeta syryjski, doktor Kościoła (+ 373). Pisze on wprost, że "Maryja jest orędowniczką i wspomożycielką dla grzeszników i nieszczęśliwych". W tym samym czasie Wspomożycielką rodzaju ludzkiego nazywa Maryję św. Grzegorz z Nazjanzu, patriarcha Konstantynopola, doktor Kościoła (+ ok. 390), kiedy pisze, że jest Ona "nieustanną i potężną Wspomożycielką". Z treści pism doktorów Kościoła wynika, że przez słowo "Wspomożycielka" rozumieli oni wszelkie formy pomocy, jakich Matka Boża nam udziela i udzielić może.

ŚW. FRANCISZEK Z ASYŻU: O prawdziwej i doskonałej radości

 

Idem [fr. Leonardus] retulit ibidem quod una die beatus Franciscus apud Sanctam Mariam vocavit fratrem Leonem et dixit: Frater Leo, scribe. Qui respondit: Ecce paratus sum. Scribe – inquit – quae est vera laetitia. Venit nuntius et dicit quod omnes magistri de Parisius venerunt ad Ordinem, scribe, non vera laetitia. Item quod omnes praelati ultramontani, archiepiscopi et episcopi; item quod rex Franciae et rex Angliae: scribe, non vera laetitia. Item, quod fratres mei iverunt ad infideles et converterunt eos omnes ad fidem; item, quod tantam gratiam habeo a Deo quod sano infirmos et facio multa miracula: dico tibi quod in his omnibus non vera laetitia. Sed quae est vera laetitia? Redeo de Perusio et de nocte profunda venio huc et est tempus hiemis lutosum et adeo frigidum, quod dondoli aquae frigidae congelatae fiunt ad extremitates tunicae et percutiunt semper crura, et sanguis emanat ex vulneribus talibus. Et totus in luto et frigore et glacie venio ad ostium, et postquam diu pulsavi et vocavi, venit frater et quaerit: Quis est? Ego respondeo: Frater Franciscus. Et ipse dicit: Vade; non est hora decens eundi; non intrabis. Et iterum insistenti respondeat: Vade, tu es unus simplex et idiota; admodo non venis nobis; nos sumus tot et tales, quod non indigemus te. Et ego iterum sto ad ostium et dico: Amore Dei recolligatis me ista nocte. Et ille respondeat: Non faciam. Vade ad locum Cruciferorum et ibi pete. Dico tibi quod si patientiam habuero et non fuero motus, quod in hoc est vera laetitia et vera virtus et salus animae.

TYRANIA MASOŃSKA

 

           Belgja, a w szczególności jej stolica Bruksela, jest ośrodkiem licznych organizacyj masońsko-liberalnych, miejscowych i międzynarodowych, które w tym nawskroś wolnościowym kraju mają możność szeroko rozwijać swą działalność, wypowiadając ostrą walkę wszystkiemu, co katolickie.

Uwagę na tę organizację zwrócił znów w tej chwili uroczysty obchód stulecia uniwersytetu w Brukseli, który jest naukową placówką wojującego liberalizmu oraz terenem, na którym przygotowuje się i rekrutuje przyszłych członków licznych lóż masońskich.

Cofnijmy się na chwilę o sto lat wstecz. 4-go listopada 1834 r. został otwarty w Mechlinie, a następnie przeniesiony do Lowanjum uniwersytet katolicki. W sferach liberalnych zawrzało. Teodor Verhaegen na posiedzeniu masońskiej „Loży Przyjaciół Filantropów” (Loge des Amis Philantropes) rzucił wezwanie do utworzenia w Brukseli uniwersytetu liberalnego. Projekt ten został przyjęty z entuzjazmem. Loża uchwaliła zorganizowanie takiej uczelni, która by służyła jako przeciwwaga uniwersytetowi katolickiemu.

„Pomoc” o. Wenantego przy wydawaniu Rycerza Niepokalanej wg O. Maksymiliana

              Jeden z ojców tak się wyraził: „Gdyby miesięcznik był na styczeń, to byłby cud, a ponieważ cudu nie będzie, więc i na styczeń nie będzie”. Zwracając się wówczas do kleryków, rzekłem: „Módlcie się do Matki Bożej za przyczyną o. Wenantego. Jeżeli Rycerz wyjdzie w styczniu, to będzie sprawa o. Wenantego”. I — sam nie wiem, jak się to stało, ale pierwszy numer ukazał się rzeczywiście jeszcze w styczniu. Uważałem więc za miły obowiązek zamieścić w tym numerze jego podobiznę i skreślić kilka słów o nim, zaznaczając zarazem, by on był temu pismu patronem.

Trawiony silną gorączką, leżąc bezsilny zwróciłem się do o. Wenantego: „Widzisz, nie ma pieniędzy na numer lutowy; jeżeli znajdzie się potrzebna suma i jeszcze zbę­dzie, to z tego co pozostanie wydrukuję twoją fotografię”. I — nadspodziewanie, nie tylko przyszły potrzebne pienią­dze, ale i nadwyżka, za którą wedle obietnicy wydrukowa­łem mu podobiznę z krótkim życiorysem.

Nieraz też w chwilach ciężkich, podczas szalonych skoków w cenach, które powaliły tyle wydawnictw, po­lecałem Niepokalanej przez ręce o. Wenantego krytyczne położenie i nie doznałem zawodu.

Za: https://katarzyniec.pl

O Maryjo...

 

O ludzi katolickiego czynu i odwagi

           Nawiązując do przemówienia Ojca Świętego [Piusa XI] do pielgrzymki polskiej, wzywającego nas Polaków do uczestniczenia w apostolstwie Kościoła. J. E. ks. biskup Stanisław Łukomski poświęca ostatni swój list pasterski omówieniu potrzeby katolickiego czynu. Podajemy kilka ustępów z listu, tak aktualnych dla naszych czasów i warunków, wśród których żyjemy.

„Mówi się wiele o potrzebie religijności, padają takie zdania także z ust mężów kierujących życiem publicznym. Mówi się, gdy tego potrzeba, o zasłudze Kościoła katolickiego w dziejach Polski – ale równocześnie dzisiejsza działalność Kościoła doznaje krępowania, poddaje się ją krzywdzącej krytyce i patrzy się obojętnie na łamanie praw zasadniczych Wiary katolickiej, albo na jej celowe podkopywanie.

Z tych milionów katolików, zaliczających się do Kościoła katolickiego w Polsce, ilu też wspiera go rzeczywiście w jego żmudnej i wyczerpującej działalności i w jego walce obronnej dla dusz przed zatruwającymi je prądami? Ogół katolików, ku wielkiemu zadowoleniu wrogów Kościoła stoi na uboczu i patrzy obojętnie na zmaganie się duchowieństwa i tej otaczającej wiernej gromadki współpracowników świeckich…

o. Kolbe OFMConv: „Wszystkie herezje Samaś zniszczyła na całym świecie”

 

Jak Ona to czyni?

            Niezbadane są drogi cudowne Opatrzności Bożej i działalności Jej przez Niepokalaną w duszach. Wchodzi Ona do duszy albo przez wewnętrzne natchnienia albo przez otoczenie. A gdy już wejdzie do duszy albo tylko nieco drzwi duszy się uchylą, wchodzi do jej wnętrza, oczyszcza ją z grzechów i wad, upiększa cnotami i do gorącej miłości prowadzi.

Kochamy bliźnich naszych, bliskich, ale czy mamy w swym sercu miejsce dla biednych dusz omotanych sidłami herezji lub niewiary, albo schizmy? Otwórzmy je dla nich i postarajmy się wprowadzić do ich biednych serc Niepokalaną, by im prawdziwe szczęście – Boga, przyniosła. Postarajmy się rozbudzić ich, by cośkolwiek dla Niepokalanej zrobili, choćby tylko na przykład „Rycerza” zaprenumerowali albo inny datek Niepokalanej przysłali lub w inny sposób cośkolwiek dla Niej uczynili. Ona im tego już nie zapomni. A i my będziemy mieć też zasługę.

„Rycerz Niepokalanej” nr 10, październik 1933 r.

Zapisy do Militia Immaculatae 1917

            Istnieje możliwość zapisania się do odrodzonego w 2007 roku Rycerstwa Niepokalanej o. Maksymiliana Kolbego (Militia Immaculatae 1917).

Zgodnie z programem Rycerstwa Niepokalanej założonym przez o. Maksymiliana Kolbego celem Rycerzy Niepokalanej jest:

Starać się o nawrócenie grzeszników, heretyków, schizmatyków, a zwłaszcza masonów, oraz o uświęcenie wszystkich pod opieką i za pośrednictwem Niepokalanej.

Warunki:

1. Oddać się całkowicie Niepokalanej jako narzędzie w Jej Niepokalanych rękach.

2. Wpisać się do księgi Rycerstwa w miejscu, gdzie Rycerstwo Niepokalanej jest założone¹.

3. Nosić Cudowny Medalik.

x. Rafał Trytek ICR: o. Wenanty Katarzyniec

 

Niech będą pochwaleni Jezus Chrystus i Maryja zawsze Dziewica!

            W marcu 2021 roku obchodzimy setną rocznicę śmierci ojca Wenantego Katarzyńca, franciszkanina konwentualnego, zmarłego w opinii świętości. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął papież Pius XII. Ojciec Maksymilian Maria Kolbe pisał o swoim znajomym, że nie czynił rzeczy nadzwyczajnych, ale zwyczajne robił nadzwyczajnie. Urodzony 7 października 1889 roku w Obydowie na północ od Lwowa (niedaleko Kamionki Strumiłowej), odznaczał się od dzieciństwa powagą i skupieniem. Jego ulubioną zabawą było uczenie innych dzieci zasad wiary. Naśmiewano się z Niego, ale Jego cierpliwość i gotowość do pomocy jednała Mu prześmiewców. Gdy zaczął chodzić do szkoły w Kamionce, pozwolono Mu służyć do mszy świętej (w Obydowie nie było kościoła, jedynie kaplica franciszkańska), pomimo że pochodził z innej miejscowości (bycie ministrantem było wielkim honorem i „obcych” nie dopuszczano do służby przy ołtarzu w „swoim” kościele). Po rozpoczęciu studium nauczycielskiego przeniósł się do Lwowa, gdzie miał możliwość codziennego pielgrzymowania po tamtejszych kościołach. Szczególnie upodobał sobie kościół klarysek od Wieczystej Adoracji na Łyczakowie, gdzie niemal codziennie spędzał sporo czasu na czczeniu Eucharystycznego Króla Miłości.

Modlitwa o. Kolbe OFMConv

  

     „O Maryjo, bez grzechu pierworodnego poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy i za wszystkimi, którzy się do Ciebie nie uciekają , a zwłaszcza za masonami i poleconymi Tobie”.

o. Maksymilian Maria Kolbe OFMConv

Brat Rajmund tOF: Rycerz Niepokalanej 1922 - kim i czym jesteśmy

           Trzy lata temu został reaktywowany "Rycerz Niepokalanej" w formie, treści i duchu Ojca Maksymiliana Marii Kolbe. Wobec dwóch innych wydań "Rycerza" w Polsce - Bractwowego (FSSPX) "Triumfu Niepokalanej" oraz modernistycznego Niepokalanowskiego  "Rycerza Niepokalanej" nasze pismo związane z apostolatem x. Rafała Trytka ICR jest jedynym pismem kontynuującym linię formacyjną i duchową Rycerstwa założonego przez o. Kolbego w Polsce. Pismo "Rycerz Niepokalanej 1922" (dwumiesięcznik) oraz ruch Militia Immaculatae 1917 z siedzibą w Krakowie przy kaplicy Matki Boskiej Królowej Polski na ulicy Sarego 18/2 starają się być wiernymi kontynuatorami wielkiego dzieła o. Maksymiliana. Nie przyjęliśmy modernistycznych zmian jak "Rycerz Niepokalanej" wydawany przez Niepokalanów ani nie idziemy na kompromisy z neo - Watykanem jak FSSPX. Jesteśmy integralnymi katolikami trzymającymi się twardo nieomylnego nauczania Magisterium Kościoła Katolickiego w tym programu MI naszego założyciela Ojca Kolbe OFMConv, mając go jako swego Patrona wraz z Ojcem Wenantym Katarzyńcem OFMConv. 

13 maja 1917 - Pierwsze objawienie Matki Najświętszej w Fatimie

         W 1916 r. w niewielkiej portugalskiej miejscowości o nazwie Fatima trójce pobożnych dzieci: sześcioletniej Hiacyncie, jej o dwa lata starszemu bratu Franciszkowi oraz ich ciotecznej siostrze, dziewięcioletniej Łucji, ukazał się Anioł. Miał on przygotować dzieci na przyjście Maryi. Pierwsze objawienie Matki Najświętszej dokonało się 13 maja 1917 r. Cudowna Pani powiedziała dzieciom: "Nie bójcie się, nic złego wam nie zrobię. Jestem z Nieba. Chcę was prosić, abyście tu przychodziły co miesiąc o tej samej porze. W październiku powiem wam, kim jestem i czego od was pragnę. Odmawiajcie codziennie różaniec, aby wyprosić pokój dla świata". Podczas drugiego objawienia, 13 czerwca, Maryja obiecała zabrać wkrótce do nieba Franciszka i Hiacyntę. Łucji powiedziała, że Pan Jezus pragnie posłużyć się jej osobą, by Maryja była bardziej znana i kochana, by ustanowić nabożeństwo do Jej Niepokalanego Serca. Dusze, które ofiarują się Niepokalanemu Sercu Maryi, otrzymają ratunek, a Bóg obdarzy je szczególną łaską. Trzecie objawienie z 13 lipca przedstawiało wizję piekła i zawierało prośbę o odmawianie różańca.

O. Maksymilian Maria Kolbe: Pośredniczka łask wszystkich

 

(Konferencja O. Maksymiliana Kolbego – 31.05.1938)

          Wczoraj w czasie kolacji zaznaczyłem, że święto Matki Bożej, Pośredniczki wszystkich łask jest ściśle złączone z naszą ideą. I powiedziałem, że gdyby Niepokalana nie była Pośredniczką wszystkich łask, nie byłoby racji podbijania całego świata i każdej duszy z osobna dla Najświętszego Serca Jezusowego przez Niepokalaną, bo dusze mogłyby inna drogą dostać się do nieba.

Sprawa pośrednictwa Matki Najświętszej przed kilkudziesięciu laty nie była jeszcze tak głoszona, jak obecnie. Przy zatwierdzeniu aktu oddania się Niepokalanej były nawet trudności. Wahano się co do zdania: „ Przez Twoje bowiem ręce wszelkie łaski z Najsłodszego Serca Jezusowego na nas spływają”. Aż musieliśmy przedstawić dokumenty – zdania Ojców Kościoła – i wtedy dopiero sprawa przeszła.

Na polu rozpowszechniania w Kościele Katolickim prawdy o pośrednictwie Matki Bożej, bardzo wiele pracował świątobliwy kardynał Belgii, Mercier. On to referował tę sprawę osobiście Ojcu św. Piusowi X. nie doczekał jednak chwili, gdy prawda ta zostanie ogłoszona jako dogmat Wiary. Ale dziś, dzięki jego staraniom, mamy we Mszy św. i pacierzach kapłańskich oficjum o Pośredniczce wszelkich łask.

WSZYSTKIE HEREZJE SAMAŚ ZNISZCZYŁA NA CAŁYM ŚWIECIE

  

            Jak to? Przecież jeszcze herezje istnieją, a tu Kościół św., w pacierzach o Matce Najświętszej, mówi o dokonanym już zniszczeniu herezji i to wszystkich?

Gdy Napoleonowi w jednej z bitew doniesiono, że niespodziewanie ukazała się jazda nieprzyjacielska na jednym odcinku, odparł: „więc nieprzyjaciel przegrał”. A przecież walka jeszcze nie była ukończona, ani nawet zwycięstwo widoczne. Wiedział jednak bystry ten wódz, że po owym ukazaniu się jazdy nie było dla przeciwników nadziei zwycięstwa. Nie inaczej i my zwyczajnie słyszymy nieraz: „ten już przepadł, lub przegrał, stracony”, chociaż jeszcze sprawa nie ukończona, ale już beznadziejna.

W podobnym znaczeniu głosimy o Matce Najświętszej: „wszystkie herezje samaś zniszczyła na całym świecie” [Oficjum NMP].

Co za piękne słowa!

Herezje, a więc nie heretyków niszczy, bo ich kocha, pragnie ich nawrócenia, właśnie z miłości ku nim uwalnia ich od herezji, niszczy w nich błędne poglądy i przekonania.

x. Rafał Trytek ICR: Maj jest poświęcony Najświętszej Maryi Pannie Niepokalanej

 

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

                     Maj to jeden z najpiękniejszych miesięcy w roku nie tylko z powodu kwitnącej przyrody, ale przede wszystkim z tego powodu, że jest poświęcony Najświętszej Maryi Pannie Niepokalanej. Czcimy Matkę Bożą w maju szczególnie litanią loretańską ze szczególnym wezwaniem jako Królowej Polski. To święto zawsze napawa nas wdzięcznością do Maryi, że zechciała być Królową naszego Narodu, dając niezwykle liczne dowody na niezwykłą do nas miłość. Nie zasłużyliśmy na nią, ale jesteśmy Jej wdzięczni i wspominamy o Jej opiece z wielką nadzieją, że i dzisiaj, w strasznie trudnych dla Ojczyzny czasach będzie się Ona za nami bezustannie wstawiała u Tronu swego Syna. Pamiętajmy o słowach św. Alfonsa Marii Liguoriego: „Kto się modli będzie zbawiony, a kto się nie modli będzie potępiony". Jednocześnie przez Niepokalane Serce Maryi mamy najszybszy i najskuteczniejszy dostęp do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Warto rozważać poszczególne wezwania litanii loretańskiej i mieć przed oczyma fakt, że każde z nich Kościół rzymski zatwierdził, przez co mamy gwarancję, że te tytuły naprawdę Niepokalanej się należą. Oprócz święta Matki Bożej Królowej Polski obchodzimy w maju liczne święta poświęcone Patronom naszej Ojczyzny – świętemu Florianowi, świętemu Stanisławowi biskupowi i męczennikowi, świętemu Andrzejowi Boboli. Wszyscy są męczennikami, których krew ma szczególną wartość u Pana Boga. Prośmy Władcę Niebios i całego stworzenia, by przez wzgląd na naszych Patronów i Matkę Bożą Królową Męczenników spojrzał na nas litościwie i ocalił przed powodzią grzechów niewiary i niemoralności. W pierwszy piątek maja w kalendarzu liturgicznym jest święto świętego Piusa V, wielkiego pogromcy mahometan i odnowiciela liturgii rzymskiej.Poświęciliśmy Mu również nasze bractwo różańcowe. Niech Różaniec Święty, który święty Pius V propagował i obdarzył licznymi odpustami nie wypada z naszych rąk. Mamy w nim potężną broń do walki z własnymi słabościami, światem i zastępami szatanów. Ze zwycięstwem nad Turkami pod Lepanto związany jest kult Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych.

O. Maksymilian Maria Kolbe OFMConv: Nasza taktyka

 

            Rycerz, Milicja, walka: wojowniczo brzmią te słowa, bo – i oznaczają wojnę. Nie walkę przy pomocy karabinów, kulomiotów, armat, samolotów, trujących gazów, ale – prawdziwą walkę.Jakaż to taktyka?

Przede wszystkim modlitwa.

Katolikom mniej obeznanym ze sprawą udoskonalenia duszy, niestety bardzo często zdaje się inaczej. Praca, akcja, oto nerw działalności w ich pojęciu. – A jednak nie.
Modlitwa i przede wszystkim modlitwa jest skutecznym orężem w walce o wolność i szczęście dusz.

A dlaczego?

Bo do celu nadnaturalnego wiodą tylko środki nadnaturalne. Niebo – czyli, jeżeli się tak wolno wyrazić, ubóstwienie duszy – jest czymś w pełnym tego słowa znaczeniu nadnaturalnym. Siłami więc naturalnymi dopiąć tego nie można. Tu trzeba i środka nadnaturalnego – łaski Bożej. Tę zaś zdobywa się pokorną a ufną modlitwą. Łaska, i tylko łaska, oświecenia rozumu i wzmocnienia woli jest przyczyną nawrócenia, czyli uwolnienia duszy od pęt złego.

Ojciec Charbel Makhlouf - maronicki pustelnik z Libanu

         Ojciec Charbel Makhlouf (1828–1898) – urodził się w ubogiej rodzinie chrześcijańskiej w Bika Kafra w północnym Libanie. Na chrzcie otrzymał imię Józef. Już jako dziecko odznaczał się wielką pobożnością, zamiłowaniem do modlitwy, kontemplacji i samotności. W wieku 23 lat wstąpił do klasztoru św. Marona w Annaya, gdzie otrzymał zakonne imię Charbel. Po odbyciu studiów teologicznych w klasztorze w Kfifan i otrzymaniu święceń kapłańskich wrócił do klasztoru św. Marona, gdzie przebywał do 1875 roku. Wtedy przeniósł się do znajdującej się w pobliżu klasztoru pustelni pod wezwaniem świętych Piotra i Pawła. Żyjąc w odosobnieniu, prowadził niezwykle ascetyczny tryb życia, poszcząc i umartwiając się. Większość czasu spędzał na modlitwie i praktykach religijnych. W pustelni spędził ostatnie 23 lata swego życia. 16 grudnia 1898 roku podczas odprawiania Mszy Świętej dostał udaru mózgu. Zmarł osiem dni później – w Wigilię Bożego Narodzenia. Został pochowany na klasztornym cmentarzu. Ciało Charbela zachowało się w doskonałym stanie, a jego wstawiennictwu przypisywanych jest wiele cudów. Grób o. Charbela w Annaya jest celem licznych pielgrzymek z całego świata.

Modlitwy ułożone przez o. Wenantego Katarzyńca OFM Conv

 

Akt codziennego porannego ofiarowania o. Wenantego

Treść tej modlitwy jest wklejona do osobistego notesu o. Wenantego.

           Przedwieczny Boże mój. Upadam przed Twoim nieskończonym Majestatem i w głębokiej pokorze, cześć Ci oddając, ofiaruję Ci wszystkie moje myśli, słowa i uczynki dnia dzisiejszego, a postanawiam wszystko czynić z miłości ku Tobie, ku chwale Twej Boskiej woli, aby Ci służyć, chwalić i błogosławić Cię, abym uzyskał oświecenia w tajemnicach świętej naszej wiary, osiągnął zbawienie i ufność w Twoje miłosierdzie, zadośćuczynił Twej sprawiedliwości za tyle tak ciężkich grzechów moich, a zarazem bym przyniósł ulgę duszom w czyśćcu cierpiącym i wybłagał łaskę prawdziwego nawrócenia dla wszystkich grzeszników. Słowem pragnę każdą mą czynność wypełnić w połączeniu z owymi najczystszymi  intencjami, jakie mieli za życia Jezus i Maryja,  i wszyscy święci przebywający w niebie i sprawiedliwi żyjący na ziemi. O gdybym mógł tę moją intencję własną krwią przypieczętować i wznawiać co chwila tyle razy, ile chwil wieczność obejmować by mogła. Przyjmij, ukochany mój Boże, tę dobrą chęć moją i użycz łaskawie Twego błogosławieństwa wraz ze skuteczną łaską, bym już przez cały czas życia mego nie popełnił więcej żadnego grzechu śmiertelnego, zwłaszcza w dniu dzisiejszym, w którym gorąco chcę i pragnę dostąpić wszystkich, jakich tylko mogę odpustów. Pragnę także być obecny przy wszystkich przenajświętszych ofiarach, jakie dziś na całym świecie odprawiać się będą, by ofiarować je za dusze w czyśćcu cierpiące, aby od mąk tych uwolnione zostały.

Amen

Na Jej cześć

  

           Juan Arecharaleta miał lat piętnaście. Z czarnych jak węgiel jego oczu sypały się iskry zapału. Bujne fale skręconych czarnych włosów spadały na śmiałe czoło. Natura jego żywa i odważna rwała się do czynu. Toteż, gdy wybuchła wojna w Hiszpanii, wojna święta przeciw czerwonym bezbożnikom, wtedy Juan pierwszy stanął w szeregach powstańczych. W czapce fantazyjnie na bok nachylonej, z karabinem na ramieniu, w lekkiej koszuli rozpiętej, odsłaniającej pierś, na której błyszczał jak diament medalik Niepokalanej Dziewicy – wydawał się tak radosny i pełen szczęścia, jak gdyby był na zabawie, a nie w krwawym boju, mającym za sobą setki trupów i okaleczałych. Na śmierć był gotowy, nie lękał się niczego. W pierwszych dniach maja 1937r. doniesiono dowództwu oddziału, w którym służył młody Juan, że tuż za frontem czerwoni burzą kościół Matki Bożej.

Maryja – Niewiastą mocną

 

           Pobożność ogółu polskich katolików do Matki Chrystusowej jest wielka, na wiekowej tradycji oparta, ufna, czuła, dziecięca. Ma ona wszelako jeden brak i to bardzo wielki. Sama Maryja wskazała nań raz pewnej zakonnicy. Gdy ta błagała Ją słowami hymnu „Ave maris Stella”: „Pokaż, że jesteś Matką”, Matka Boża odpowiedziała: „Pokaż, że jesteś córką”.

Pobożność dziecięca ma wielką zaletę bezgranicznej ufności. Ale pobożność ta jest ślepa. Nie widzi rozmiaru dobroci Matki, Jej cierpień, wyrzeczeń, wielkości, piękna. Nie stara się Jej coraz pilniej poznawać. Jest samolubna: myśli tylko o korzyściach własnych, a zapomina, że Matce trzeba pomóc swoją własną pracą, cierpieniem, modlitwą, że trzeba Ją pocieszać, a zwłaszcza, że trzeba Jej słuchać.

Otóż nie można być na stałe takim niemowlęciem Matki Bożej. Prawdziwą pobożność do Niej poznaje się po wzroście duchowym. A w miarę tego wzrostu powinniśmy coraz lepiej poznawać to, czego prawie się o Maryi nie mówi, a co jest rzeczą oczywistą, że jest Ona nie tylko najsłodsza, najlepsza, najczulsza z matek.

Brat Rajmund tOF: Błędu nie popełnia tylko nic nie robiący

 

       W ostatnich dniach dotarły do Redakcji "Rycerza Niepokalanej 1922" zarzuty o zamieszczeniu w najnowszym numerze pisma Litanii Loretańskiej z dwoma modernistycznymi wezwaniami: "Matko nadziei" oraz "Królowo Rodzin". Choć same w sobie te wezwania nie są heretyckie to rzeczywiście nie powinny w modlitwie się znaleźć jako dodane przez uzurpatorów Tronu Piotrowego. Redakcja zamieściła litanię pobierając ją z jednej ze stron internetowych katolickiej tradycji nie zwracając (przeoczenie) uwagi na zamieszczone w niej powyższe zmiany. W tym przypadku mówimy "mea culpa" i ze swej strony deklarujemy poprawę w redagowaniu tekstu.

Pismo "Rycerz Niepokalanej 1922" jest wydawane za wiedzą x. Rafała Trytka ICR i jest organem MI oraz III Zakonu Franciszkańskiego w Polsce.

Za Redakcję "Rycerza Niepokalanej 1922"

Brat Rajmund tOF