Cześć Niepokalanego Serca Maryi

 

                Bóg jednak i sama Matka Najśw., jak to widzieliśmy z opowiadania tej książki, ze szczególniejszym naciskiem na obecne czasy podkreśla cześć Najczystszego Serca Marii. Co więcej cześć ta i poświęcenie się poszczególnych jednostek, całych grup i narodów Sercu Marii ma być z woli Bożej niezbędnym warunkiem pokoju; jest ono rękojmią wiecznego szczęścia czcicieli Niepokalanego Serca Marii.

Matka Najśw. jednak, podkreślając to nabożeństwo do Serca swojego, chce czegoś jakby nowego. Dotąd bowiem osobę Jej świętą czcił każdy, a w Jej wielkości widział i uwielbiał Jej Stwórcy wspaniałość i hojność.

Dziś mają wierni szczególną zwrócić uwagę na czyste Jej Serce, nie tylko pojęte jako symbol całej osoby – bo to by nie było nic dotąd nowego – lecz jako nawet materialny, żywy organ Jej Ciała, wyrażający jednak cały przebogaty skarb Jej wzniosłych cnót i świętych dla nas zamiarów i uczuć. Najśw. Serce Marii ma doznawać w dobie obecnej czci szczególnej. Od nabożeństwa do niego Bóg uzależnił zbawienie wieczne milionów, które inaczej wiecznie się zgubią.

o. Maksymilian Maria Kolbe: Kiedyż to będzie?

 

          Kiedyż to będzie, o Mamusiu moja Niepokalana, że staniesz się Królową wszystkich i każdej duszy z osobna?

Kiedyż? …

Widzisz, ilu Cię jeszcze nie zna, nie kocha – ileż jest takich serc na tej biednej ziemi, co słysząc o Tobie, pyta: Kto jest Maryja? Kto jest Niepokalana? Biedni, nie znają swej Matki, nie wiedzą jak Ty ich kochasz, nawet nie domyślają się tego …

A przecież mimo to Ty ich także kochasz i pragniesz, by oni poznali Cię i pokochali, i wielbili nieskończone miłosierdzie Boskiego Serca Twego Syna, którego Ty jesteś uosobieniem.

Kiedyż Cię więc poznają i pokochają i napełnią się pokojem i szczęściem Twoim ci wszyscy?

"GŁOS KARMELU" - O przeobrażeniu świata

 

Wielki dziennik japoński "Yomiuri", w artykule "Agonia państwa zachodzącego słońca", przepowiadał przed kilku tygodniami, że Europy już nic nie zdoła uratować, że nie tylko skończyła się jej misja cywilizacyjna, ale ona sama jest dzisiaj czynnikiem rozkładu i śmierci.

Smutny to naprawdę fakt, tym smutniejszy, że zwraca na niego uwagę pogański dziennik i z lekceważeniem odnosi się do tych społeczeństw, które dotąd w cywilizacji świata uwa­żały się za postawione na świeczniku, a ich wskazania miały niejako obowiązywać świat cały.

I słusznie spotyka Europę ze strony młodego i prężnego narodu azjatyckiego ta pogarda i lekceważenie. Wszakżeż Europa w dobie tak zwanej "nowoczesnej", ucieka wprost od Chrystusa i Jego świętych przykazań, a w całym swoim wnętrzu i we wszystkich swoich poczynaniach staje się wię­cej niż pogańską, i dlatego teraz zbiera owoce pogardy i po­niżenia.

TERCJARSKA REGUŁA ŻYCIA III Zakonu św. Franciszka

 

TERCJARSKA REGUŁA ŻYCIA
Z ODPUSTAMI
DLA BRACI I SIÓSTR POKUTUJĄCYCH
Św. O. Franciszka Serafickiego
w III. Zakonie żyjących
przez Ojca Św. Leona XIII. r. 1883
złagodzona.

BULLA i REGUŁA DLA III. ZAKONU
św. O. Franciszka
przez Papieża Leona XIII. na dniu 30 Maja roku od narodzenia Pana naszego Jezusa Chrystusa
1883 nadana.
LEON BISKUP SŁUGA SŁUG BOŻYCH.

               Miłosierny Syn Boży, który nakłada na ludzi słodkie jarzmo i lekkie brzemię, aby wszyscy mieli zbawienie i żywot wieczny, uczynił Kościół ustanowiony przez siebie spadkobiercą nie tylko swej władzy, ale i miłosierdzia, ażeby dobroczynne skutki Jego zasług rozszerzały się na wszystkie wie­ki przez ciągłość tejże samej miłości. Dlatego to, jak w czynach śmiertelnego żywota Zbawiciela i w Jego nauczaniu jaśnieje sło­dycz mądrości i niezwyciężonej dobroci wielkość, tak podobnież we wszystkich instytucjach Kościoła, świeci dziwna dobrotliwość i niezrównana łagodność, tak, że i w tym Kościół zdaje się wyobrażać samego Boga, który jest Miłością^ . Jan IV. 16). Ta macierzyńska dobroć skuteczna jest szczególniej w tym, że stosuje mądrze prawa, o ile tylko można do czasu i obyczajów, rządząc się zawsze najwyższą słusznością w nadawaniu przepisów i wymaganiu obowiązków. To przymierze mądrości z miłością dozwala Kościołowi jednoczyć bezwzględną i wieczną niezmienność dogmatów z rozsądną rozmaitością w karności. Do tej zasady stosując nasz umysł i serce w sprawowaniu pontyfikatu, myślimy, że wchodzi w zakres naszego obowiązku, dobrze zbadać naturę czasów obecnych i rozważyć wszystkie okoliczności, ażeby trudność nie mogła nikogo po-wstrzymywać w wykonywaniu zbawiennym cnót. Zdało się więc nam poddać temu prawidłu Stowarzyszenie Franciszkańskie Trzeciego Zakonu, który się świeckim nazywa, i uważyć, czy nie byłoby na miejscu złagodzić nieco prawo ze względu na czasy.

o. Maksymilian Kolbe: Nieomylność Papieża

 

   - Nie powiem, żebym był niewierzącym. Wierzę w istnienie Boga, ale przecież niepodobna znowu uznawać za prawdę wszystkiego, czego Kościół katolicki naucza.

- A to dlaczego?

- Bo pewne rzeczy nie godzą się z faktami.

- Na przykład ?

- Niedawno temu ogłoszono nieomylność papieża jako dogmat, a jednak nie można powiedzieć, żeby wszyscy papieże nigdy nie zboczyli z prawej drogi.

- Więc pan chce powiedzieć, iż papież może zgrzeszyć ?

- Tak jest.

- Tego też mu nikt nie zaprzecza. Owszem, mogę pana zapewnić, że i papież się spowiada i to tak często, jak każda inna osoba duchowna, to jest co tydzień. Znałem nawet osobiście księdza, który był spowiednikiem ś. p. Ojca św. Benedykta XV. Był nim O. Aleksander Basile, jezuita. Należy więc dobrze odróżnić nieomylność od bezgrzeszności.

Historia Rycerza Niepokalanej

 

            Rycerz  Niepokalanej założony przez o. Maksymiliana Marię Kolbego, który był jego pierwszym redaktorem (do marca 1939). Pierwszy numer czasopisma ukazał się w styczniu 1922. Zgodnie z zapowiedzią o. Kolbego celem „Rycerza Niepokalanej” jest nie tylko pogłębić i umocnić wiarę, wskazać prawdziwą ascezę i zapoznać wiernych z mistyką chrześcijańska, ale także w myśl zasad „Milicji Niepokalanej”, starać się o nawrócenie katolików. W pierwszym wydaniu miesięcznika ze stycznia 1922 o. Kolbe ogłosił patronem „Rycerza Niepokalanej” zmarłego w roku 1921 o. Wenantego Katarzyńca. Od pierwszego numeru czasopisma są drukowane na jego łamach podziękowania kierowane do Najświętszej Marii Panny Niepokalanej. W pierwszym numerze pisma przedstawiono zarys historii oraz program stowarzyszenia Rycerstwo Niepokalanej.

Do października 1922 miesięcznik był wydawany w Krakowie (w konwencie oo. franciszkanów przy placu Wszystkich Świętych 5, później w Grodnie, a od 1927 w Niepokalanowie. Pierwszy numer pisma ukazał się w nakładzie 5 tys. egzemplarzy, w 1927 osiągnął nakład 70 tys. egz., w 1933 – 680 tys. egz. zaś w latach 1938-39 wahał się w granicach 800 tysięcy. Już podczas wojny, w grudniu 1940, o. Maksymilian wyprosił u władz niemieckich zgodę na jednorazowe wydrukowanie „Rycerza” w nakładzie 120 tys. egzemplarzy.

Nasz założyciel - Ojciec Maksymilian Maria Kolbe

 

Życie i działalność

CZŁOWIEK

         8 stycznia 1894 roku w Zduńskiej Woli koło Łodzi, przyszedł na świat drugi z synów małżeństwa Juliusza Kolbego i Marianny z Dąbrowskich. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem jeszcze w tym samym dniu został ochrzczony w kościele parafialnym Wniebowzięcia NMP. Na chrzcie nadano mi imię Rajmund. Był jednym z trójki rodzeństwa, miał dwóch braci starszego Franciszka i młodszego Józefa. Rodzice, jak większość rodzin w okręgu łódzkim, trudnili się tkactwem. Z powodu ciężkich warunków materialnych kilkakrotnie byli zmuszeni zmieniać miejsce zamieszkania. Najpierw przenieśli się do Łodzi, potem do Pabianic, gdzie ojciec Rajmunda pracował w fabryce, a matka prowadziła sklepik i dorabiała jako położna.

Państwo Kolbowie należeli do III Zakonu św. Franciszka i jako osoby głęboko religijne, o nastawieniu patriotycznym, w takim duchu wychowywali swoich synów. Matka pilnowała codziennej modlitwy, a Ojciec czytał swoim synom polskie książki. Pod wpływem lektury dzieł Sienkiewicza chłopcy najchętniej bawili się w rycerzy i marzyli o wolnej Polsce. Szczególnym rysem duchowości Rajmunda w najmłodszych latach było nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny. Kiedy dostał w prezencie 5 kopiejek, zamiast zabawek, czy słodyczy, kupił za nie figurkę Niepokalanej i często podczas zabaw budował ołtarzyk, zwoływał dzieci i zachęcał do wspólnego odmawiania różańca.

Papież Pius X: Encyklika “Ad Diem Illum Laetissimum”

 

      Tajemnica i znaczenie Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny zostało objaśnione przez św. Piusa X, Papieża, w encyklice „Ad Diem Illum Laetissimum” w czasie obchodów 50. jubileuszu ogłoszenia dogmatu.

Ad Diem Illum Laetissimum

     Encyklika Jego Świątobliwości Papieża Piusa X [o Niepokalanym Poczęciu], z dnia 2-go lutego 1904 r.  roku: dla patriarchów, prymasów, arcybiskupów, biskupów i innych ordynariatów w zgodzie i wspólności ze Stolicą Apostolską pozostających.

Czcigodni Bracia, pozdrowienie i błogosławieństwo apostolskie!

Bieg czasu przywiedzie nas za kilka miesięcy do dnia niezrównanej radości, kiedy otoczony wspaniałym wieńcem kardynałów i biskupów – lat temu pięćdziesiąt – Nasz poprzednik Pius IX, świętej pamięci Papież, oświadczył i ogłosił za sprawą Bożą, na mocy urzędu apostolskiego, że Maryja od pierwszej chwili swego poczęcia była zupełnie wolną od zmazy pierworodnej. Była to proklamacja, o której wiadomo, iż przyjęli ją wszyscy wierni świata takim sercem, takim uniesieniem radości, że nigdy, za ludzkiej pamięci, nie było takiego objawu przywiązania, czy to wobec dostojnej Bożej Rodzicielki, czy też wobec Namiestnika Jezusa Chrystusa, ani tak podniosłego, ani tak jednomyślnego.

Kodeks młodego rycerza – Rycerz Niepokalanej

 

III. Szlakiem Białego Orła

1. Polska nie kończy się. Polska wciąż się staje w każdym pokoleniu Polaków, a jest taka jaką my ją chcemy mieć, to jest, jaką sobie wymarzymy i zbudujemy – myślą, sercem, wolą.

2. U kolebki Polski jest Krzyż Chrystusowy, dzieje Polski, to symbioza Narodu z Kościołem, misją Polski jest realizacja pełnego chrześcijaństwa w życiu społecznym narodów. Białego Orła wieść w kierunku Krzyża jest zaszczytnym trudem rycerza.

3. Koroną Polski została ukoronowana przez Naród po wszystkie czasy Niepokalana, Matka Boga. Rycerz stara się wiernie wypełnić śluby Narodu. Na każdym posterunku, gdzie go postawił obowiązek, pracuje dla wzmożonej potęgi Polski.

4. Rycerz nie lubi manifestować słowami swego patriotyzmu, albowiem wie, że prawda jedyna w czynie ludzkim.

5. Rycerz jest czujny wobec zła, które dostrzega w swej Ojczyźnie, wyrabia w sobie zmysł rzeczowej krytyki, nie poprzestaje jednak na gołosłownych protestach lecz na każdym odcinku swego życia buduje nową, lepszą Polskę.

Kiedy wybije nasza ostatnia godzina

       Kiedy wybije nasza ostatnia godzina, ustanie bicie naszego serca, wszystko się dla nas skończy, a więc i czas naszego zasługiwania i niezasługiwania.

Takich, jakimi jesteśmy, spotka nas śmierć i tacy staniemy przed Chrystusem, Sędzią.

Nasze błagalne wołania, nasze łzy, nasze akty żalu, które jeszcze na ziemi zdobyłyby serce Boga, mogłyby z nas, grzeszników, uczynić - przy pomocy sakramentów - ludzi świętych; ale w owym momencie nie będa miały żadnej wartości; czas miłosierdzia minie i rozpocznie się czas sprawiedliwości. 

(O. Pio)

Fragment listu o. Maksymiliana Marii Kolbego do kleryków franciszkańskich MI w Krakowie

 

Nagasaki, 8 II 1934

Maryja!

 

Drogie Dzieci! 

 

         Z radością przeczytałem listy, ale z powodu wielości zajęć dopiero dziś zdobywam się na odpowiedź. Nowennę właśnie odprawiany do uroczystego dnia objawienia się Niepokalanej w Lourdes 11 bm. 

 

Ja sam nie wiem teoretycznie, a tym bardziej praktycznie, jak należy służyć Niepokalanej, być Jej narzędziem, sługą, dzieckiem, niewolnikiem, rzeczą, własnością i... Nią. 

 

Ona sama musi każdego z nas w każdej chwili pouczyć, prowadzić, w siebie przeobrażać, byśmy już żyli nie my, ale Ona w nas, tak jak Jezus żyje w Niej i Ojciec w Synu. 

Akt poświęcenia się Niepokalanej o. Maksymiliana Kolbe

 

Akt poświęcenia się Niepokalanej
o. Maksymiliana Kolbe

Niepokalanów, 5-20 VIII 1940

Oddać się Niepokalanej możemy w różnoraki sposób i oddanie to możemy wyrazić różnymi słowami, a nawet wystarczy jedynie wewnętrzny akt woli, bo ten właściwie zawiera istotę naszego oddania się Niepokalanej.

Dla ułatwienia jednak istnieje pewna formułka zawierająca ducha Milicji Niepokalanej.

„O Niepokalana, nieba i ziemi Królowo, Ucieczko grzesznych i Matko nasza najmiłościwsza, Ty, której Bóg cały porządek miłosierdzia powierzyć raczył, ja, niegodny grzesznik, rzucam się do stóp Twoich kornie błagając, abyś mnie całego i zupełnie za rzecz i własność swoją przyjąć raczyła i uczyniła ze mną wraz ze wszystkimi władzami mej duszy i ciała i z całym mym życiem, śmiercią i wiecznością, cokolwiek Ci się podoba.

Testament o. M. M. Kolbego

            Zanim o. Maksymilian odjechał, dał poznać, że ma coś do powiedzenia, dlatego wezwał wszystkich alumnów Kolegium do Wielkiej Auli i rzekł: „Ja jestem słaby, a nawet już się starzeję, dlatego mogę wkrótce umrzeć. Ponieważ każdemu wolno napisać testament, dlatego sądzę, że i ja nie jestem pozbawiony tego prawa. Przeto, Bracia, gdy dojdzie do Was wiadomość o mojej śmierci, wiedzcie, że na mocy testamentu Wy jesteście dziedzicami moimi. Dotąd wszyscy pracowaliśmy dla Nie-pokalanej, gdy zaś umrę, wtedy Wy powinniście pracować bez ograniczeń, aż do przelania krwi, jeśli zajdzie potrzeba, i powinniście szerzyć Rycerstwo Niepokalanej aż po krańce ziemi. Albowiem jest to zadanie święte, jest to wola Matki Bożej, abyśmy my, Bracia Mniejsi Konwentualni, którzy niegdyś obroniliśmy Jej Niepokalane Poczęcie, teraz także szerzyli Jej kult. Oto testament, który Wam zostawiam”.

(o. M. M. Kolbe „Konferencje”, Wydawnictwo ojców Franciszkanów)

X. Rafał Trytek ICR: Wszystkie herezje samaś zniszczyła

  

          Ojciec Maksymilian Maria Kolbe założył Rycerstwo Niepokalanej (M.I.) w 1917 r. w Rzymie, by przeciwdziałać wpływom wolnomularstwa i innych wrogów Kościoła. Stąd podstawową modlitwą rycerza Niepokalanej jest ta: „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy, i za wszystkimi, którzy się do Ciebie nie uciekają, a zwłaszcza za masonami i poleconymi Tobie„

W ułożonym przez siebie akcie oddania się Niepokalanej zawarł dalej o. Kolbe takie zdania: Użyj także, jeżeli zechcesz, mnie całego, bez żadnego zastrzeżenia, do dokonania tego, co o Tobie powiedziano: „Ona zetrze głowę twoją”, jako też: „Wszystkie herezje samaś zniszczyła na całym świecie”, abym w Twoich niepokalanych i najmiłościwszych rękach stał się użytecznym narzędziem do zaszczepienia i jak najsilniejszego wzrostu Twej chwały w tylu zbłąkanych i obojętnych duszach, a w ten sposób do jak największego rozszerzenia błogiego Królestwa Najświętszego Serca Jezusowego: albowiem gdzie Ty wejdziesz, tam łaskę nawrócenia i uświęcenia wypraszasz, przez Twoje bowiem ręce wszelkie łaski z Najsłodszego Serca Jezusowego na nas spływają.

Kwestia autorytetu w Kościele – Br. Rajmund tOF

 

             Jak tradycyjny rzymski katolik powinien podejść do kwestii Kościoła po reformach, a raczej rewolucji Soboru Watykańskiego II (1962–65)? Czy jest to nadal Kościół katolicki? Czy nadal możemy struktury Kościoła posoborowego nazywać katolickimi, czy może kościół posoborowy ze swoją hierarchią – katolickim już nie jest, jak twierdzą zwolennicy „zwykłego” (simpliciter) sedewakantyzmu, opierając się w swym rozumowaniu na opiniach różnych teologów mówiących, że publiczny czy jawny heretyk nie może ważnie zajmować żadnego urzędu w Kościele, tym bardziej nie może być papieżem, ponieważ jest to niemożliwe do pogodzenia z nieomylnością i niezniszczalnością Kościoła, a także z misją papieża, którą jest nauczanie, rządzenie i uświęcanie Kościoła. Heretyk taki ipso facto automatycznie traci urząd i znajduje się poza Kościołem.

Jest też druga odpowiedź na to samo pytanie:

Zwolennik Tezy z Cassiciacum Jego Ekscelencji x. bp. Michała Ludwika Guérarda des Lauriers OP, autora Krótkiej analizy krytycznej Novus Ordo Missae, odpowie: tak, Kościół posoborowy jest Kościołem katolickim, którego struktury pozostają katolickimi, ale są okupowane przez sektę modernistyczną, a której to przedstawiciele okupują Tron Piotrowy oraz stolice biskupie.

MILICJA NIEPOKALANEJ (Militia Immaculatae)

"Ona zetrze głowę twoją". Gen. III. 15.

 
"Wszystkie herezje samaś zniszczyła na całym świecie". (Off. N.M. P.).

 
"Z serca błogosławimy członkom Milicji Niepokalanej; walcząc pod sztandarem Matki Bożej, niech świat cały do stóp Jezusa prowadzić Kościołowi pomaga".
+ Adam Stefan.

 
Zgodnie z programem Rycerstwa Niepokalanej założonym przez o. Maksymiliana Kolbego celem Rycerzy Niepokalanej jest:

 
Cel: 

Starać się o nawrócenie grzeszników, heretyków, schizmatyków itd., a zwłaszcza masonów oraz o uświęcenie wszystkich pod opieką i za pośrednictwem Niepokalanej.

Br. Rajmund tOF: Kontynuacja "Rycerza Niepokalanej”

          Podstawowe cele zostały zarzucone przez oficjalne struktury Rycerstwa Niepokalanej po Vaticanum II czy to otwarcie czy to implicite. Również tzw. Rycerstwo Niepokalanej tradycyjnej obserwancji, funkcjonujące przy Neo-fsspx, rozmyło cele oryginalnego M.I. z powodu chęci przypodobania się modernistycznym heretykom (okupującym stolice biskupie Kościoła katolickiego), formalnie niebędącym w posiadaniu autorytetu kościelnego. Z tego powodu należy te obydwa niby-rycerstwa, które skapitulowały przed najgorszym wrogiem Kościoła jakim jest modernizm uznać za uzurpacje. (x.Rafał Trytek)

„Rycerz Niepokalanej” został założony przez o. Maksymiliana Marię Kolbego, który był jego redaktorem naczelnym. Pierwszy numer czasopisma ukazał się w styczniu 1922, a według zapowiedzi o. Kolbego celem „Rycerza Niepokalanej” jest nie tylko pogłębić i umocnić wiarę, wskazać prawdziwą ascezę i zapoznać wiernych z mistyką chrześcijańska, ale także w myśl zasad „Milicji Niepokalanej”, starać się o nawrócenie katolików”. W pierwszym wydaniu miesięcznika ze stycznia 1922 o. Kolbe ogłosił patronem „Rycerza Niepokalanej” zmarłego w roku 1921 o. Wenantego Katarzyńca. Do października 1922 miesięcznik był wydawany w Krakowie (w konwencie oo. franciszkanów przy Placu Wszystkich Świętych 5), później w Grodnie, a od 1927 w Niepokalanowie. Już podczas wojny, w grudniu 1940, o. Maksymilian wyprosił u władz niemieckich zgodę na jednorazowe wydrukowanie „Rycerza Niepokalanej” w nakładzie 120 tys. egzemplarzy. W 1952 pismo w Polsce przestało się ukazywać, gdyż władze PRL zakazały jego wydawania.